Kardeşsiz ve arkadaşsız büyüyecek olan bu çocukların çocukluklarını yaşamalarına bizler fazla izin vermeyiz. Normalde çocuklar oyunla, deneme yanılma yöntemiyle ve arkadaş ortamı içinde öğrenirken, çoğu anne baba bu imkândan çocuklarını mahrum bırakır.
Arkadaşları arasında oyunla ve yaşayarak öğrenecek olan bu çocukların; anne babaları, üzerlerine çok fazla düştükleri için arkadaş gurubuna katılmalarına da fazla izin verilmez.
Evde kendisiyle oynayacak kimse bulamayan bu çocukların, bir de nine ve dedenin işe karışmasıyla eğitimi çok farklı bir boyut kazanır. Bu çocuklar çoğu zaman tutarsız davranışlarıyla karşımıza çıkar.
Dışarı çıkmasına fazla izin verilmeyen ve kendisiyle oyun oynayacak kimseyi bulamayan bu çocuklar, daha çok ailesi tarafında alınan oyuncaklarla boğulur. Sadece oyuncakla oynayan çocuklar ileride kendilerini ifade etmede ve kendilerine güvenmede sıkıntı yaşarlar. Arkadaş çevresine katılmasına fazla izin verilmeyen ve kardeşsiz büyüyen bu çocuklara anne babaları tarafından, hem ilk çocuk olması nedeniyle hem de canı sıkılmasın diye her istediklerini ikilemden alır.
Çocuğun kendini ifade etmesini, yeteneğini kullanmasını, sorumluluk alacak etkinliklerini dahi biz yaparak mükemmel bir anne baba olduğumuzu çocuğumuza göstermeye çalışırız. Yani öyle bir hale getiriyoruz ki, çocuğun bütün işlerini çocuk adına biz yapıyoruz. Bu çocuklar büyüdükleri zaman da "Bu çocuk niye böyle?" diyoruz. Bu duruda anne babaların çocuklarına iyilik yapalım derken kötülük yaptıklarından haberleri bile yoktur. Her şeyi anne babasından bekleyen bu çocuklardan, ders çalışma ve ödev yapma gibi bir davranışı beklemek de boşuna olur.
Bu çocukların olumlu görünen tarafları ise yaşıtlarından daha fazla olgun, efendi, ağır başlı ve sessiz olmalarıdır. Çocuğun bu davranışları, çocuğun yaşının gereği olarak yapması gerekenlerin önüne geçiyorsa çocuklar için zararlıdır. Çünkü her çocuk, bulunduğu yaşa ve yeteneklerine uygun davranmalı ve ona göre hareket etmelidir.
Bu Çocuklar için Neler Yapılmalı?
1. Bu çocukların yaşıtlarıyla oynamalarına imkân sağlanmalı ve onları bu konuda teşvik etmeli.
2. Çocuğun yaş ve yeteneklerinin üstünde bir beklenti içine girilmemeli, yaşına uygun sorumluluklar verilmeli. "Sen ablasın, sen abisin." diyerek yaşından büyük olgunluk beklenmemeli.
3. Yaşlarına ve yeteneklerine uygun olumlu davranışlar sergilediklerinde, çocuğun o davranışı pekiştirilmeli.
4. Kendi işlerini, kendilerinin düşünmeleri sağlanmalı, onlar adına onların işleri yapılmamalı.
5. Çocukların kendilerini ifade etmelerine imkân sağlanmalı. Bunun için de istemeden vermemeli ve çocukların cümlelerini tamamlamalarını beklemeli.
6. Bu çocukların da hata yapabilecekleri göz önünde bulundurularak hataları büyütülmemeli.
7. Onların kendine güvenlerini geliştirecek sorumluluklar verilmeli. Yerine getirilen sorumluluklar için de olumlu geribildirimler verilmeli.
Büyüme aşamasında iyi niyet olarak her şeyi düşünülüp ayağına götürülen çocuklar, büyüdüğü zaman da sorumluluk alma konusunda geri kalırlar.
Oyunlarını arkadaş ortamı yerine evde anne babasıyla ya da yapay oyuncaklarla oynayan çocuklar tabi ki kardeşlerinden farklı olacaklardır.
Normal ortamda davranışlarını deneme yanılmayla öğrenme yerine, anne babanın nasihati ve tavsiyeleriyle öğrenen çocuklar, düşünce olarak yaşından büyük; yapması gereken davranış olarak yaşından küçük davranacaklardır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder