Çocuğumuz hala ağlıyordu. Dünya ne kadar zıt. Bizler sevinçten gülüp ağlarken o gerçek ağlıyordu. Sanki ciğerlerini parçalarcasına. Olsun diyoruz. Ağlasın, gülecek hali yok ya el kadar bebeğin. Oda herhalde bize kavuşmasını ağlayarak kutluyor diyoruz Bak sustu annesinin göğsünü alınca, meğer karnı açıkmış.
Ne kadar güzel bir çocuktu. Sanki dünyalar tatlısıydı. Allah'ım onu ne kadar da özenmişte yaratmışsın diyoruz. Zaten öylede buyuruyordu Cenab-ı Hakk Tin Süresinde.
Ay burnu babasına, gözleri annesine, yüzü dayısına, kaşları halasına... herkese bir yerlerini benzetiyoruz. Onları da sevincimize ortak etmek istiyoruz benzeterek. Derken içimizden sıcak bir şeyin aktığını hissederiz. İçimizden bir şeylerin kıpır kıpır ettiğini hissederiz. Bu bir sevgidir herhalde deriz, yada çocukla aramızda kurulan duygusal bir bağ olduğunu anlarız. Ona, o kadar güzel bakıyoruz ki belki da Leyla ile Mecnun bakmamıştır birbirlerine bizim baktığımız gibi. O bizim bir parçamızdır, o bizim ciğerimizdir, o bizim geleceğimizdir, o bizi hayata bağlayan dalımızdır, o bizim her şeyimiz, canımızdır. Ve o Allah'ın bize verdiği bu dünyadaki en güzel nimetlerden biridir diyoruz.
Dünyalara Değişmeyeceğimiz Kelime...
Çocuktur bunlar, konuşması da, yürümesi de geç olabilir. Belki dokuz belki de bir buçuk yıl bekleriz anne baba demesini. Her gün ağzına bakarız " aaannneee, baabaaa" diyecek diye.
Bu bazı çocuklarda olduğu gibi belki 1,5 yaşını da bulabilir konuşması. Ama bizim de kaygılarımız artmaya başlar. Acele etmeyin deseler de çevredekiler biz yine de kaygılanırız. Yoksa çocuğumuz tat mı, geri zekalımı diye senaryolar kurarız zihnimizde. Bu kadar zor mu deriz kendi kendimize. Bak komşumuzun çocuğu Maşallah bülbül gibi konuşuyor. Yoksa bizim çocuk konuşmayacak mı diyoruz annemize. Yok evladım niye acele ediyorsunuz der anne babamız. Sen de geç konuştun dese de geçmek bilmez bu günler.
Bir gün Anne! Baba! Duyuveririyiz çocuğumuzun ağzından. Allaaah! Deriz çığlık atarak. Baba dedi anne dedi valla dedi herkesi inandırmak ve haykırmak istersiniz. İşte bir anne babanın ömür boyu duymak istediği kelime... Dünyalara değişmeyeceğimiz bir kelime. İçinde ne hazineler saklı olduğu kelime. İçinde hangi duygu ve hazineler saklı olduğunu hiç kimse anlatamaz size. Sormayın anlatılmaz o, sadece hissedilir. Duygular yüklüdür o kelimede. İçimize sıcak bir şeyler akıtan bir kelime. Anne! Baba! Kaç yıl bekledik onu duymak için. Belki de gitmedik doktor bırakmamışız o kelime için. Şükürler Olsun Allah'ım! Bana bunları da yaşattığın için.
Sonra onunla emekledik. Onun minicik adımını attığı zaman ilk adımı biz attık sanki. Ondan daha heyecanlı olan bizdik. Allah'ım şuna bak yürüyor! Onunla yürümeyi öğrendik biz yeniden.
Onu özleriz işte güçte... Leyla'nını Mecnun'unda, Kerem'in Aslı'sından daha çok. Saatler dakikalar geçmek bilmez. Kulaklarımızda sanki onun anne! baba! deyişi yankılanır. Sanki nerde kaldınız der gibi. O yokken saate daha fazla bakarız ama zaman geçmek bilmez. Bekleriz Leyla'nın Mecnun'una, Mecnun'un da Leyla'sına kavuşmasını beklediğimiz gibi.
Kapıdan adımımızı atar atmaz, atlar boynumuza , anneciğim babacığım sizi çok özledim diye. Kucaklar bizi sımsıcak, sanki hiç bırakmayacakmış gibi.
Geçer ömrümüz onlarla beraber. Ah! Birde yaramazlıkları olmasa, bir şeyleri kırıp dökmeseler, bizi çileden çıkarmasalar... Olsun deriz canı sağ olsun, ona değil bardak tabaklar, canımız feda olsun deriz.
Ağlamaları da tatlıdır onların, içten ağlarlar, sanki anne babasını kaybetmiş insanlar gibi ağlarlar. Hele birde ağlarken anne baba deyişleri var ya! O hiç anlatılmaz. Bir çocuğun ağlamasından mutluluk duyabilecek tek şey ağlarken anne baba diye ağlamasıdır. Hele gelip birde sarılırsa... İçimizden bir şeylerin koptuğunu hissederiz. İşte bu da anlatılmaz. Sanki tarifsiz gibi. Bu üzüntü mü, sevinç mi, kızgınlık mı pek bilinmez. Ona ben hepsinin karışımı derim. Ağlayasınız gelir o ağladığı için: Kızarız yaramazlık yaptığı için, seviniriz ağlarken dahi adımızı anarak ağladığı için.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder